Yalnızlık doğal bir insani duygudur, ancak hakkında açıkça konuşmaya meyilli olduğumuz bir şey değildir, bu da onu utanç verici bir deneyim gibi hissettirebilir.

Temel inançlarımız genellikle çocuklukta oluşan, kendimiz hakkında sahip olduğumuz derin varsayımlar – kendimizi yalnız hissettiğimizde tetiklenebilir.

Kendinizi yalnız hissettiğinizde tetiklenebilecek bazı yaygın temel inançlar şunları içerir:

1. Kusurluyum
Bu inanç, kusurlu, yetersiz veya aşağı olduğumuza dair genel bir duyguyu yansıtır:

“Bende bir sorun var.”

“Herkes benden daha iyi yapıyor.”

2. Ben Sevilmezim

Sevilemeyeceğimize inandığımız zaman ait olmadığımızı düşünürüz ve sevgiyi hak edip etmediğimizi ya da sevilip sevilemeyeceğimizi sorgularız:

“Ben sevimsizim.”

“İnsanlar benden nefret ediyor”

3. Terk Edilmiş Olacağım
Bu inanç, duygusal bağ kurduğumuz herkesi kaybedeceğimizi varsaymamıza neden olur:

“Herkes beni terk ediyor”

“Sıkıcıyım ve insanlar bu yüzden beni terk edecek.”

4. Ben Bir Yabancıyım

Bir yabancı olduğumuza inandığımızda, farklı olduğumuzu, farklı bir gezegenden geldiğimizi ve oraya uymadığımızı düşünürüz:

“Ben ait değilim”

“Kime benzediğimi saklamalıyım”

Kendinizi yalnız hissettiğinizde kendi iç konuşmanızı dinlemek ve bu olumsuz düşüncenin inançlarınızla nasıl ilişkili olduğunu anlamak yalnızlığı işlemede önemli bir ilk adımdır.

Yalnız hissettiğinizi kabul etmek zor olabilir ama bunu saklamak onu neredeyse kendi kendini gerçekleştiren bir kehanete dönüştürebilir. Biriyle nasıl hissettiğiniz hakkında konuşmak, kendinizi daha az yalnız hissetmenize yardımcı olabilir.

Unutma, yalnız hissetmek utanılacak bir şey değil – bu çok doğal bir insani deneyim.